Shamania
Równonoc Wiosenna
Równonoc Wiosenna zwykle przypada 20 lub 21 marca. Momentem kulminacji jest wejście Słońca w astrologiczny znak Barana i tym samym rozpoczęcie astronomicznej Wiosny oraz Nowego Cyklu. Noc poprzedzająca i dzień następujący po tymże momencie będą trwały tyle samo. Równonoc Wiosenna rozpoczyna porę ciepłą, słoneczną i czas dominacji słońca na półkuli północnej. Światło zwycięża nad ciemnością.
Wiosenne zrównanie dnia i nocy to moment równowagi pomiędzy biegunem światła i ciemności, spotkanie przeciwieństw, zespolenie pierwiastka męskiego i żeńskiego, integracja przeciwstawnych sił, equilibrium i punkt złotego środka. Żegnamy to co przebrzmiało, oczyszczamy się z tego, co już niepotrzebne i tworzymy przestrzeń na nową jakość, zapraszamy do życia to, co ma przyjść. Czas równonocy sprzyja spotkaniu z siłami tworzenia, płodności, manifestacji oraz narodzinom nowego.
Przyroda budzi się ze snu zimowego do nowego cyklu. Ziemia staje się płodna i jest to dobry czas na sadzenie. Ruszają soki drzew a rośliny kiełkują. Z dalekich krajów powracają ptaki. Niektóre gatunki zimujące u nas, zaczynają budować swe gniazda. Zające i koty marcują.
Wiele kultur i religii świętuje Równonoc pod różnymi nazwami. Po dziś dzień wiccanie, rodzimowiercy germańscy, w tym asatryjczycy obchodzą ją pod nazwą Ostara. Warto o tym wspomnieć, gdyż jest to jedna z bardziej znanych odsłon tego święta. Ostara to uosobienie wiosny, budzenia się do życia i powracającej wegetacji. Angielska nazwa Easter (Wielkanoc) pochodzi właśnie od słowa Ostara. Z kolei Ostara wzięła się od legendarnej bogini Eostre - kobiety w białej sukni i w wianku z wiosennych kwiatów z towarzyszącym jej zającem. Pani światła, świtu, płodności, rozwoju i odrodzenia. Pomimo, że jej istnienie jest dziś punktem spornym w dyskusjach naukowców, ze względu na znikome wzmianki w starych pismach, poganie uznali ją za boginię tego święta.
W sieci można znaleźć kilka legend o Eostre. W jednej z nich Eostre późną zimą znalazła rannego ptaka i aby go ocalić, zamieniła go w zająca. Jednak przemiana nie do końca poszła zgodnie z planem i zając zachował ptasią zdolność do znoszenia jaj, które potem ozdabiał i zanosił bogini w prezencie.
W innej legendzie, całe królestwo zwierząt spotkało się na wielkim przyjęciu bogini Eostre. Każde zwierzę przyniosło ze sobą najcenniejszy podarunek, jaki tylko mogło znaleźć. Zając, który bardzo kochał Eostre, bardzo chciał jej dać najwspanialszy prezent. Niestety był jednym z najbiedniejszych stworzeń. W jego domu było pusto. Zając przeszukał wszystkie kąty, lecz jedyną rzeczą jaką znalazł, było jajo schowane na półce w spiżarni. Wziął więc jajo i pięknie udekorował. Na przyjęciu bardzo się zmartwił, ponieważ większość zwierząt przyniosła bardzo cenne podarunki - złoto, srebro i drogocenne klejnoty. Gdy wszystkie zwierzęta obdarowały boginię, przyszła pora na zająca, który nieśmiało wręczył jej jajko. Bogini wejrzała w ducha zająca i zobaczyła, że podarował jej wszystko co miał. Dlatego obdarzyła go wyjątkową miłością i wyznaczyła jako swoje bardzo szczególne zwierzę.
Czas Równonocy Wiosennej świętowano na naszych ziemiach od wieków. Słowianie byli ludem rolniczym, a więc roczny cykl związany ze wzrostem roślin był dla nich bardzo ważny, stanowił podstawę ich bytu. Zrównanie dnia i nocy nosiło miano: Jare Gody. Nazwa prawdopodobnie wywodzi się od Jaryły lub Jarowita - boga wiosny, płodności oraz siły. Znaczenie święta nawiązywało do oczyszczenia, odrodzenia i płodności. Oczyszczano siebie i przestrzeń. Sprzątano domostwa, okadzano ziołami gospodarstwa, uderzano się nawzajem rozkwitłymi wierzbowymi witkami, aby wygonić złe, oczyścić się i zdobyć siłę (Śmigus), a także zażywano rytualnych kąpieli - co przetrwało jako oblewanie wodą (Dyngus). W wigilię Równonocy popularne były uczty, przy których hałaśliwie grano i tańczono aby odstraszyć zimę. Palono lub topiono wówczas Marzannę - słomiany symbol śmierci i zimy. Matka Ziemia była zapładniana poprzez wyolbrzymione przyrodzenie Jaryły lub błyskawicę Peruna. Zwyczajowo siewy można było zacząć dopiero po pierwszym wiosennym uderzeniu pioruna.
Najważniejszym symbolem owego święta było pomalowane jajo - pisanka - symbol odrodzenia wszechświata. Pisanki jako magiczne przedmioty symbolizowały życie, zapewniały urodzaj, płodność, odrodzenie, powodzenie i radość przez cały rok wegetacyjny. Jajo w szczególny sposób było również związane ze zdrowiem - zdejmowano nim przecież choroby i uroki przez pocieranie lub toczenie go po ciele. Toczono je również po grobach zmarłych aby zapewnić im odrodzenie. Zapewne miało to miejsce w czasie lub po ucztach urządzanych na cmentarzach.
Witanie wiosny trwało wiele dni. Często obchodzono je wokół pierwszej wiosennej pełni księżyca. Echo pradawnych wierzeń możemy odnaleźć w dzisiejszych obchodach Wielkanocy. Większość zwyczajów pochodzi od pogańskich wierzeń, symboli i rytuałów.
W tym pełnym mocy momencie roku, życzę Ci odnalezienia nowej drogi - ścieżki serca, określenia nowych sposobów realizacji siebie, oraz manifestacji Twoich najgłębszych marzeń i wizji :)
Karina Dzida
Marzec 2016r., aktualizacja 15.03.2021
Źródła:
http://www.rodzimawiara.org.pl/obrzedowosc/jare-gody.html
https://wiaraprzyrodzona.wordpress.com/2015/04/04/bostwo-jaruna-jarylo/
http://mojaslowianskafilozofia.blogspot.com/2014/03/jare-gody-jare-swieto-swieto-wiosny.html
https://www.goddessandgreenman.co.uk/ostara/
https://piastowskiszlak.blogspot.com/2015/03/ostara-i-bogini-eostre.html
